Baba olmanın ilk şartıdır bir çocuk.

Bana göre ise, baba olmanın ilk şartı ve anlamı kızıdır.

Bir kızı doğduğunda, kucağına aldığında anlar erkekler baba olduğunu.

Babaların gözünde büyümez kızları.

Saçlarında ki kurdela en çok kızına yakışır, pembe elbiselidir, etekleri rüzgar da uçuşan.

Kırmızı ayakkabısının içinde ki tombiş ayakları, ‘’sadece sen ısırabilirsin’’ diye bağırsa da kıyamayan babası.

Kızların ilk aşklarıdır babaları. Nasıl olmasın ki! İlkleri babasında tatmıştır.

Sımsıcak kolları sarmıştır, gözü gözüne değmiştir, pamuk elleri okşarken, renkli tokalarla örmüştür saçlarını.

En güzel sevgi sözcüklerini söylemiş, ruhunu okşamıştır.

Kalbinde kelebekler uçuran ‘’Aşk’’ımı duymuştur ağzından.

Nasıl da yakıştı ‘’Aşkım’’ söyleyene, söyletene. O gün gerçek anlamını hak etti

Aşkım! Sanki lügatta ki yerini babaları ve kızları birbirlerine söylesin, uçursun gökyüzüne, gökkuşağının renklerinin eşliğinde dans etsinler diye aldı.

Rengarenk boya kalemleri babasından başka kimsenin resimlerini çizemez diye çizdi bembeyaz kağıtlara aşkını.

Babasının elini tutan, kucağında gülücükler atan, koltuğunun altında uyuyan, yüzünü öpücüklere boğan, bahçeyi sularken hortumu babasının suratına tutan, kırmızı kalpler ile aşkını anlatan kendisi, babasının kızı. Babasının kızı büyüyor.

Yaşıyla beraber aşkları da büyüyor, taşıyor yüreklerinden savruluyor dört bir yana.

Düşler ülkesindeyiz, uyanmayalım diye fısıldıyorlar kulaklarına babası ve kızı. ‘’Aşkımız sonsuz olsun bizim gibi’’ cümleler ile başlıyor sohbetleri ve susmuyor, gözlerinden uyku akana kadar.

Babasının kızı sevgi ve aşk ile büyüyen genç bir kızdır artık.

Babasından başka bir erkek olmalı hayatında eşim diyebileceği. Ama çok kolay seçemeyecektir o erkeği.

Mükemmel bir baba tarafından büyütülmüştür ve eşi de babası gibi mükemmel olmalıdır. Veeeee.! Kızlar gördükleri, tanıştıkları her erkekte babasından bir parça arar.

Razıdır küçücük de olsa bulduğuna. Çünkü bilir ki, babası tektir ve özeldir. Öylesine bir arayıştır ki, bıkmadan, usanmadan.

Vazgeçmez aramaktan. Saç rengini, sağa mı, sola mı taramış saçını?

Ses tonu yakın mı? Sözcükleri vurgulu mu? Konuşması nağmeli mi?

Ya sesini özlerse? Keskin mi bakışları? Sustuğunda gözleri konuşuyor mu?

 Virgülsüz, noktasız, ünlemler ile dolu. Ya gözlerini özlerse?

En önemlisi güzel gülümsüyor mu?

Güldüğünde yüzün de en sevdiği kırmızı güller açıyor mu?

Ya gülümsemesini özlerse?

Ayakları yüreğinin götürdüğü yere gidiyor mu?

O yer; bekleyenin, yüreğinin kapısının önüyse?

Ya ayak izlerini özlerse?

Karın yağamadığı, sendelediğinde düşmemek için, tek yaslandığı dağ mı?

Ya yaslanmayı özlerse?

Acıttıklarında, gözyaşlarını akıttığı omuzu, mendil olan elleri mi?

Ya omuzunu, ya ellerini özlerse?

Sevgi ne demek biliyor mu?

Mesela. Kendinden daha çok sevdi mi?

Birisini. Kendinden vazgeçti mi?

Sevdiği için. Ya sevilmeyi özlerse?

Babası gibi sevilmeyi hak edecek mi?

Yüreğinin örtüsü sevilmeyi sevecek mi?

Ya sevmeyi özlerse?

Bakar bakar, babasından bir parça bulana kadar.

Bilir ki babasından bir parçası olan erkek mutlu edecektir babasının aşkını, biricik kızını. Sacide Z. Saraç